تأثیر آموزش مهارت های زندگی بر شادکامی و امید بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

مقدمه و هدف: دیابت نوع دو یکی از شایع�ترین بیماری�های مزمن است که می تواند باعث کاهش شادکامی و امید شود. بنابراین برای افزایش شادکامی و امید این بیماران می توان از روش آموزش مهارت�های زندگی استفاده کرد. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر آموزش مهارت�های زندگی بر شادکامی و امید بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر پاکدشت انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش همه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مرکز بهداشتی درمانی شهر پاکدشت در سال 1394 بودند. از میان آنان 40 بیمار با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه (هر گروه 20 نفر) شامل گروه�های آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش 10 جلسه (هر جلسه 70 دقیقه) مهارت�های زندگی را آموزش دید و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. گروه�ها پرسشنامه شادکامی آکسفورد (ahq) و پرسشنامه امید (hq) را به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. داده�ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 19 به روش کوواریانس چند متغیری تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: یافته�ها نشان داد بین گروه آموزش مهارت��های زندگی و گروه کنترل در متغیرهای شادکامی و امید تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر آموزش مهارت�های زندگی باعث افزایش معنادار شادکامی و امید بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شد (0005/0p≤). بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه پیشنهاد می�شود درمانگران، مشاوران و روانشناسان بالینی از روش آموزش مهارت�های زندگی برای افزایش شادکامی و امید بیماران مبتلا به دیابت نوع دو استفاده کنند.